Ο ΛΑΖΑΡΟΣ (Δημήτρης Αυγερινός, Λάκης Παπαστάθης, 1967)
Κατηγορία: Κινηματογράφος > Σενάρια
| Συγγραφέας: | Δημήτρης Αυγερινός | Λάκης Παπαστάθης |
|---|---|
| Έτος: | 1967 |
| Είδος: | Μικρού μήκους | Κοινωνική | Δράμα |
Λογοκριτικά περιστατικά
| 09-04-1968 |
Απόρριψη του σεναρίου Ο ΛΑΖΑΡΟΣ (Δημήτρης Αυγερινός, Λάκης Παπαστάθης, 1967)
|
Περιγραφή
Ο ΛΑΖΑΡΟΣ είναι άγνωστο σενάριο του Δημήτρη Αυγερινού και του Λάκη Παπαστάθη που προοριζόταν για μικρού μήκους ταινία μυθοπλασίας. Σκηνοθέτες θα ήταν οι ίδιοι, πρωταγωνιστής ο Σταύρος Χριστοφίδης, και τόπος γυρισμάτων η Αθήνα. Κατατέθηκε προς έγκριση λίγο πριν τη δικτατορία, τον Μάρτιο του 1967, αλλά τελικά δεν γυρίστηκε αφού δεν έλαβε άδεια λήψης σκηνών.
Κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας μεσήλικας δημόσιος υπάλληλος, τακτοποιημένος και φαινομενικά καθώς πρέπει, ο οποίος εργάζεται σε τράπεζα ως τηλεφωνητής. Κατατρύχεται από τη μορφή μιας γυναίκας που συνομιλεί νοερά μαζί της και βλέπει παντού γύρω του – στις αφίσες, στον δρόμο, μέσα σε ένα αυτοκίνητο – και είναι ίδια με μια πόρνη που επισκέπτεται τακτικά. Κάνει τον σταυρό του όταν περνά μπροστά από τις εκκλησίες, βοηθάει έναν γείτονα να ανεβεί τις σκάλες με το αναπηρικό του καροτσάκι, αδιαφορεί για ένα ναυάγιο που μεταδίδεται από το ραδιόφωνο. Κρατώντας σημαία και χειροκροτώντας παρακολουθεί την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου μέσα στο πλήθος – κυριαρχεί η εικόνα των αναπήρων πολέμου που παρελαύνουν –, απορεί με την έλλειψη ενθουσιασμού του διπλανού του που αποχωρεί (είναι ανάπηρος), ενώ κάποια στιγμή ανησυχεί ότι τον αναζητά η αστυνομία. Το ραδιόφωνο μεταδίδει την είδηση μιας διάρρηξης χωρίς κλοπιμαία, η πομπή μιας κηδείας περνάει σιωπηλά, και ένα περιπολικό τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σειρήνα που σφυρίζει. Στο τέλος το περιπολικό τον καταδιώκει μέσα στο σκοτάδι, ενώ ο ανάπηρος προχωράει αργά με το χειροκίνητο αμαξίδιό του.
Το σενάριο είναι ελλειπτικό, με περίπλοκη αφηγηματική δομή, σουρεαλιστικά στοιχεία, κριτική ματιά στις μικροαστικές συνήθειες και στις εθνικοπατριωτικές εκδηλώσεις, ασαφή σημεία και αινιγματικό τέλος. Τον Απρίλιο του 1968 απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι:
Πρόκειται περί αντικοινωνικού έργου, πεσιμιστικού εν τω συνόλω του και πεισιθανάτου. Δεν προάγει την τέχνην και ουδέν καλόν έχει να προσφέρη εις το κοινόν. Αντιθέτως καλλιεργεί συναισθήματα απαισιοδοξίας και εχθρότητος της κοινωνίας.
Μαρία Χάλκου
Πηγές – Βιβλιογραφία
- ΓΑΚ – Κ.Υ., Αρχείο Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών, Αρχείο Σεναρίων Κινηματογραφικών Ταινιών.